Օրվա աֆորիզմը

Մենակությունից ես չեմ ձանձրանում,

Մարդկային կեղտի ավելցուկից եմ

Դժգոհում հաճախ, 

Որ սահման չունի,

Որ անառողջ է մարդն իր գոյությամբ:

Ես երջանիկ եմ արևի շողով, 

Երկնի կապույտով, աստղերի փայլով, 

Արևածագով, անձրևի դողով, բնության շնչով,

Ժամանակ կոչված՝ անժամանակով:

Եվ ինչու՞ տխրել քեզ բաժին հասած, քո միակ բախտից,

Եթե աշխարհում այն եզակի է և քոնն է միայն,

Թե որ վերջին միայնակ հույսս մենակ էլ մնա,

Ես հավատում եմ, դու ինձ երբեկ չես մոռանա:

Որքան ցավից գոռում է հոգիս, 

Այնքան ուժգին է պայքարում,

Որքան տխրում է, այնքան էլ ժպտում,

Որքան ատում է, այնքան էլ սիրում:

Մեղադրանքից ո՞վ է ցածրացել,

Իսկ ո՞վ է շահել, կամ տանուլ տվել,

Թե մեղավոր ես, ներվիր ախ Աստված,

Թե տառապում ես, ընդունիր ցավդ,

Դիմացիր, ներիր,սիրիր...